bu böyledir. her insan başkasının kalbinde bir hikaye biriktirir. bazen o hikayede kelimeler biter, bazen hiç beklenmedik cümleler çıkıverir iki ağızdan. sevgilim, insan bazen bir başkasının kalbinde biriktiği hikayeye meftun olur, aşk denir. bazen karşıdaki kalp istemez senin hikayeni biriktirmeyi, kayıtsız kalır. her insan başkasının kalbinde bir hikaye biriktirir. liderler, şairler, köşedeki büfeci amcalar… bir hikaye...
benim babam iyi adam, ben o kadar değilim. babam bana hep mutedil olmam gerektiğini söyler, benim beş kere burnumu kırdırmışlığım var. babam her gün saatlerce kur’an okur, benim hâlâ bu dünyadaki yerimle ilgili en ufak bir fikrim yok. öyle ya, ben allah’a inanmamız gerektiğini düşünürüm, babam iman eder. servisteki kelli felli...
tüm gün doğumlarını şuracıkta sana. tüm fındıkları karışık kuruyemişlerin. tüm özdemir asaf dizeleri peltek ve hüzün. sonra tüm kadıköy sokakları hiç oturmadan. tüm üsküdar kafeleri telaşsız. ankara’da bir sonbahar ihtimali cafer abi ve tuhaf güzelliği hatta. tüm bitmemiş hikayelerin sonu ömer’in kadar güzel ellerin. tatlı da söylemişiz üstüne bir de, babam da var...