Din Hem De EkmeleddinDenemeler

— İnan.
— İnandım.
— Tamamına mı?
— Evet.

Ergenlik bitti, kafam karıştı. Ortada bir din var.
— Nasıl bir din?
Bakıyorsun, ekonomi de var, tuvalete giderken var, mirasta var, kapıyı tıklarken bile var.
— Peki bizde hangisi?
— Namazını kıl.
— Kıldım.
— Faiz yeme.
— Onun fetvası var.
— Yetime ve yoksula yardım?
— Etrafımızda yok.
— Gelir adaletsizliği?
— Siyasete karışma.
— Ama ayet var?
— Bu işlere karışır da ya imanım giderse?

— ve ilk düşüş:
— Ben inanmıyorum.
— Hâşâ, nasıl olur!?
— Evrim var, yaratıcı yok. Belki evrimi vesile kılmıştır?
— İyi de Müslümanların hiçbiri evrimi kabul etmiyor.
— İlk kalp atışına Allah’ın bir hikmeti diyorlar ama?
— Evet ama, evrimin olmadığına dair ayet var.
— Hangisi?
— Bilmiyorum ama, off, sen ne biçim Müslümansın?

Eleştirmek en basiti.
Savunmak, kolay mı?
— Değil.
— Değil diye, sus mu?
— Değil.
— O halde savun:
— Gel inanalım.
— Nasıl?
— Öyle bir ikisine değil.
— Hepsine mi?
— Hem de hepsine.
— Ama zaman değişmiş, modern kanun gelmiş.
— O halde Allah hidayet etsin, var git yoluna.
— Hayır, inanmak istiyorum.
— O halde hepsine inan.

Allah ve O’nun Resulü ne diyorsa, önce kabul edeceğim, sonra anlayacağım. Çünkü mü’minin ilk imanı gaybadır. Şimdi doğru mu söyledim?

— Evet.
Kulağımız belli desibeldeki sesleri duyar, elimiz belli bir yere kadar uzanır, burnumuzun koku portföyü bellidir. Akıl da öyle.
— Anlamadım.
Tüm galaksinin kütlesinin çay kaşığının ucu kadar olduğunu, gerisini boşlukları dolduran bir madde olduğunu aklın eriyor mu?
— Hayır.
— Peki, bunu söyleyen adama akılsız denir mi?
— Hayır.
— Çünkü bilimsel olarak doğru. İşte öyle de, aklımın erişemediği şeyler olabilir; bunlara akılsızlık diyemem.

— Eleştirim geldi.
— Hayır hayır, eleştirme. Savun.
— Tamam.

— Banka dünya gerçeği değil mi?
— Evet, ama beni ilgilendirmez.
— Şimdi saçmaladın.
Milyonlarca sinek dışkıya meylediyor diye, kendisine kutsiyet atfedemem.
— E nasıl olacak?
— Ne iktisat profesörüyüm, ne de din âlimiyim.
— E o zaman sus!
— Susamam. Âlimlik iddiam yok diye inancımdan taviz veremem.
— Konuyu saptırma.

Bak, böyle bir dünyanın içinde doğduk. Modernist bakış açısıyla İslam’ı anlamaya çalışıyorsun. Kapitalist makinenin içine İslami parçalar yerleştirmeye çalışıyorsun.
— İthamlara başladın yine.
— Tamam, şunu dinle: Ortada yüz lira var diyelim. Banka der ki: “Ben parayı ürettim, bu yüzden bir ay sonra bana sadece %5 vereceksiniz.”
— İyi de ortada 105 lira yok ki. Nasıl vereceğiz?
— İşte onu diyorum ben de, garip değil mi sence de!?

— Tamam, haklısın ama yine eleştiriyorsun. Savun diyorum sana.
— Tamam: Bir fabrika açacaksın diyelim. Devlet bu fabrikaya elektrik, su, doğalgaz, yol sağlıyor mu?
— Evet.
— O hâlde devlet de sağladığı imkân nispetinde fabrikanın kazancına ve kaybına ortak olacak.
— Bu sadece bir örnek değil mi?
— Evet, sadece bir örnek ve ne kadar kolay olduğunu gösteriyor aslında.

— Peki, ev sahibi olmayan insanlar var. Ev almak istiyorlar, maaşları sağlam ama birikmiş paraları yok.
— Eee?
— Ne “eee”si, çözümü ne bu olayın?
— Çözüm olması için ortada bir sorun olması lazım. Barınma bir ihtiyaçtır. 180.000 liralık şatafatlı evlerde, çoluğa çocuğa mal mülk bırakma sevdasına “ihtiyaç” denmez.

— Sıkıldın mı?
— Sıkılmadım da, utandım biraz.
— Neden?
— Bunları savunurken aklıma kendim geldim.
— Geçmişinde ne oldu ki?
— Bir şeyleri anlatırken “Geçmişimde ben de bozuktum, bak şimdi sizden ne kadar da düzgünüm,” minvali cümle kuran adamlardan tiksiniyorum.
— Niye?
— İki rekat güzellik anlatacak, otuz üç rekat reklam yapıyor. Egosunu tatmin ediyor. Gençliği yaşamamış, mal biriktirememiş, bol maaşlı evlat bırakamamış; e bari dinle imanla toplumda yer edineyim diyor.
— Ağır olmadı mı?
— Oldu ama…
— Aması ne?

Çok sevdiğim yazarlar var, okuyunca vuruluyorum. Altına yorumlar yazılıyor: “Güzel tespit.” “Yeni kitabın ayak sesleri :))”
— Eee ne var bunda?
— Cidden anlamıyor musun? İnandıklarım beni rahatsız ediyor. Geceleri uyuyamıyorum. O yazıları okuyunca adımı Musa diye değiştirip, isminin içinde “F, İ, R, A, V, U, N” harfleri geçenleri dövesim geliyor.
— Hehehe.
— Bak sen de gülüyorsun. İnandıklarım entelektüel bir bilgi birikimi değil; vâr oluş amacım, davam, hayatım, insanlara bakış açım, yürüyüş şeklim.
— Hem o yazılara “güzel tespit” deyip hem de gülebilmeyi midem kaldırmıyor diyorsun yani?
— Hah aynen, sonunda beni anlamaya başladın.

— Neyse, çok boğazım kurudu. Kola ister misin?
— Ahh! Ne vuruyorsun be!!??