annemin beyaz saçıDenemeler

annemin beyaz saçı

lisedeydik ve ben annemin yaptığı patatesli çörekleri yiyordum. lise hayatım boyunca hep yapacak olduğum gibi o anda da pencereden dışarı bakıyordum. asla unutamayacağım bir anı yaşadığımın ayırdında delicesine çarpan yüreğimi az da olsa teskin etmek adına derin derin nefes almaya çalışıyordum. ısrarla sakin kalmaya çalışıp sabah olanları aklımdan geçiriyordum. annem sabah başörtüsününü takmamıştı ve ben ilk defa onun saçlarını farketmiştim. ne tuhaf! annemin saçında bir sürü beyaz vardı. neden annemin saçında beyazlar vardı ki? iyi ama, annem ölürse eğer bir daha kim bana patatesli çörek yapacaktı? ulan ömer! patatesli çöreği düşünecek zaman mıydı? annem vardı ve annem güzeldi. felsefe dersindeydik ve platon’u işlerken ben güzellik ideası annem demiştim. herkes gülmüştü. onlar gülerken ben eklemiştim: güzellik ideası annem olmasaydı bizler bazlamayı bilmezdik. iyi ama, ideaların saçında beyazlar olur muydu? olmazdı. herhangi birinin, hatta kendimin bile olmaması neyse ama annemin artık olmaması ne korkunçtu! annemin beyaz saçları vardı ve benim gözlerim doluyordu. kocaman bir saç ağzımda büyüyordu. ben elimle çıkarmaya çalıştıkça o iyice boğazımda derinlere gidiyordu. annemin beyaz saçları vardı ve ben ölümden çok korkuyordum. gözlerim doluyor, kocaman bir saç dilime değerek boğazımı tıkıyor, ağzımdan çörek parçaları dökülüyordu. bir arkadaşım omzumdan beni sarsıyor ve ben kendime geliyordum. annemin beyaz saçları vardı ve ben ölümden çok korkuyordum. annemin beyaz saçları vardı ve ben aslında sadece annemin ölümünden korkuyordum. canım anneciğim, seni çok seviyorum.

ömer burak tek, on mayıs iki bin yirmi, ankara.