Dayı Ellerimden Tut, Bana Güç VeriyorDenemeler

Kırşehir’de Kentpark diye, kentin ortasında ama bir miktar gürültü patırtıdan uzak bir yer var. Yeğenim Yusuf’la ufak ufak orayı adımlıyoruz. O sırada dikkatimizi, 3-4 metre derinlikteki gölün etrafında oynaşan 5 tane Suriyeli çocuk celbediyor. Sonra başımızı, el kol hareketleriyle “Dikkat edin, düşeceksiniz!” minvalinde hareketler yapan, az ötedeki kafede oturanlara doğru çeviriyoruz. Çocuklar, yükselen tepki ve uyarılara dayanamayıp kahkahalar eşliğinde suyun kenarından çimlere atıyorlar kendilerini. Biz de şaşkınlığımızı heybemize koyup yürüyüşümüze devam ediyoruz.

Az sonra karşımıza başka bir Suriyeli çocuk kafilesi çıkıyor. Yeğenim sağ elimi bırakıp sol tarafıma geçiyor. Çocuk kafilesi de sağımızdan seğirtip geçiyor. “Niye karşılarından çekildin?” diyorum, yeğenim “Onlardan korkuyorum,” diyor. Bir şey diyemiyorum.

Yusuf’un elini bırakıp başımı yukarı kaldırıyorum. Bu gök, bu dünya, bu gezegenler, bu galaksiler… Hepsi ama hepsi bizleri imtihan etmek için mi? Türkler, Suriyeliler, İngilizler, Amerikalılar, Balıkesirliler… Hakikaten ne yapıyoruz bu dünyada? Şu karşıdan gelen altmış yaşındaki nine ne için harcadı ömrünü acaba? Tüm bu galaksiler, tüm bu yıldızlar, tüm bu hengame bu nineyi tevhidi sahiden kavrayıp kavramadığını sınamak için mi?

Müslüman olmak ne demek? Allah’tan başkasından yardım istememek ne demek? Allah’tan başka Rabb bellememek ne demek? Sonra Suriyeli olmak veya Hollandalı olmak, Türk olmak veya Kürt olmak… Tüm bunlar ne anlama geliyor?

Göğe bakarken Yusuf’un sesiyle irkiliyorum: “Dayı, niye ellerimi bıraktın?” diyor. “İstediğin gibi koş, buralar serbest,” diyorum. “Yok dayı,” diyor, “ellerimden tut, bana güç veriyor.”

Bir anda Yusuf’un elini sıkı sıkıya kavrıyorum. Sonra sevdiğim insanları gözümün önünden geçiriyorum. “İyi ki,” diyorum, “onlar da benim ellerimden tutuyor, bana güç veriyor.” Yoksa bu dünya çekilecek gibi değil. Zaten, öyle ya:
“Bunların hepsi geçecek, Allah bizi bekliyor.”