üs,küd,ar, ist,anbu,lDenemeler

Düşüyorum kendime. Yüreğimden sıyrılıp koyuyorum Kuzguncuk’ta bir masaya. Korkuyorum elimdeki jiletten, dökülecek kanlardan. Korksam da çıkmıyorum oyundan. Tek tek bakıyorum üzerindeki irinlere. Pörsümüş, vıcık vıcık bir iltihap akıyor üstünden. “Neden?” diyorum, neden kalbimde Seyyid Kutub’a, Mevdudi’ye, Özcan Ağabeye bir yer açtım? Muhafazakâr, mütedeyyin, tarikat ehli sosyal çevreme karşı bir şey olmam gerekiyordu; olabileceğim bu tek karşılığı “marjinal”, “radikal”, “köktenci” bir mevzîde mi buldum? Kendi tercihim deyû sarıp sarmaladığım, kişiliğimi üzerine inşâ ettiğim MGV’nin çocukluğumdan beri dolabımda duran İstiklâl Marşı’nda logosu olması ne anlama geliyor? Yoksa yine şimdi de, şimdi de mi aynı şey oluyordu işte? Para kazanıyor ve içsel tutarsızlık yaşamayayım diye idealize ettiğim değerler silsilesini terk edişime bir kılıf mı arıyordum? Kimdi bilen doğrusunu? İlmek ilmek ördüğüm arkadaşlık ilişkilerimi hunharca katlederken benden geriye kalanın kalp ve hayal kırıklıklarından başka ne olmasını bekliyordum ki? Ah! Aradığım neydi? İstediğim neydi? Tüm tanışıklıklarım bir takım rastlantısal olayların zincirleme gelişiminden mi ibaret? Bir takım insanlarla zamanı ve mekânı çokça paylaşmama yakın arkadaşlık mı demeliyim yoksa olsa olsa belki yakın tanışıklık falan mı? Neden kalbim böyle çalı çırpı çarpıyor ve neden bitmiyor içimdeki bu yaşamak sıkıntısı? *dört ağu,stos, iki bi,n on se,kiz; üs,küd,ar, ist,anbu,l